به نام آن خدایی که زنده است

حضرت علی (ع) امام اول ما شیعیان  در خطبه زیر عظمت و بزرگی خود را نه تنها به انسان ها بلکه به رخ کائنات کشیده اند.

به خدا بازگرد و تمام توجهت را به سوی او معطوف بدار. خدای سبحان می فرماید: به عزت و جلال خودم سوگند: امید آن کس را که به جز من امید داشته باشد را قطع می کنم. لباس خواری و ذلت را بر او می پوشانم، و از قرب خویش دورش می گردانم. از ارتباط با خودم او را قطع می کنم و یادش را مخفی می نمایم.

وای به حال او... آیا در مشکلات به غیر من پناه می برد؟ در حالی که حل مشکلات به دست من می باشد. آیا به غیر من امید دارد در حالی که من زنده و جاویدان هستم. آیا در حل دشواریها به درب خانه بندگان می رود، در حالی که درب خانه آنان بسته است. آیا درب خانه مرا رها می کند در حالیکه باز است؟ چه کسی به من امید داشته و امیدش را قطع نموده ام؟

امید بندگانم را به خودم بسته ام ، و آن را برایشان نگهداری می کنم. آسمان را ازکسانی پر کرده ام که از تسبیح من خسته نمی شوند و به فرشتگانم گفته ام که درهای بین من و بندگانم را هیچگاه مسدود نسازند.

آیا کسی که مشکل برایش پیش آمده نمی داند که جز من کسی نمی تواند آن را حل کند؟ چرا بنده من در    خواسته هایش به خودم رجوع نمی کند با اینکه آنچه را نخواسته بود به عطا کردم. چرا از من سوال نمی کند و از غیر مکن سوال می کند؟ آیا تصور می کنی که ابتدا به بنده ام عطا می کم ولی اگر سوال کند ، او را محروم می سازم؟ آیا من بخیل هستم که بنده ام مرا بخیل می داند؟ آیا دنیا و آخرت در دست من نیست؟ آیا کرم و جود از صفات من نیست؟ آیا فضل و رحمت در دست من نیست؟ آیا آرزو ها به سوی من منتهی نمی شود؟ کیست که آنها راقطع کند؟

به عزت و جلال خودم سوگند اگر خواسته های همه مردم زمین را جمع کنم و به هریک از آنان به مقدار  آنچه همه خواسته اند بدهم، ذره ای از ملک من ناقص نخواهد شد.

آنچه از جانب من عطا می شود چگونه نقصان می پذیرد؟ چه فقیر و بیچاره است کسی که از رحمت من مایوس باشد؟ چه بیچاره است کسی که نافرمانی کند ، کارهای حرام را مرتکب شود و حریم مرا نگه ندارد و طغیان کند؟

 

فتبارک الله احسن الخالقین