سلام

این هم حرف دل ما از زبان روزنامه اعتماد

اگر سبک و شیوه کار گروه «فرمان فتحعلیان» (ایلیا) را نوعی موسیقی پاپ عرفانی بدانیم، انتخاب اشعار و همراهی ارکستر دارای وجوه کنایه آمیز مفهومی هستند.
در جامعه یی که بخش قابل توجهی از آحادش از مسیر صواب و رستگاری دور افتاده اند و اسیر روزمرگی شده اند و با ریا و نقش بازی کردن کنار آمده اند، چه محلی بهتر از این نوع موسیقی تا مخاطب بی تکیه گاه و آرمان باخته اش را سر ذوق آورد و او را جذب وادی عرفان و معرفت کند یا با اسطوره یی همچون علی(ع) محشور سازد.آیا در کنار موسیقی «محسن نامجو» که وصف حال جامعه «ابزورد» و پرتناقض کنونی است و دیگر موسیقی های پاپ سبک و جدی، نباید برای موسیقی فرمان فتحعلیان و گروهش (ایلیا) نیز جایگاه مستقلی قائل شد؟ خواننده و گروهی که اصل را بر هویت مندی و سیروسلوک عارفانه گذاشته اند و از مولانا جلال الدین رومی وام می گیرند و به مولایشان علی(ع) که الگوی تمام عیار عدالتخواهی بود، اقتدا می کنند، نیاز به حمایت بیشتر دارند. اما شرایط موجود در اولین شب اجرای اخیر این گروه در «مجموعه سعدآباد» و کیفیت نامطلوب صدا (به ویژه در قسمت اول برنامه)، حکایت از برخی ناهماهنگی ها داشت و از توضیحات «فرمان فتحعلیان» در قبال اعتراض محترمانه تعدادی از افراد این گونه استنباط می شد که همکاری لازم با آنها به عمل نیامده است.یک انتقاد نیز بر گروه «ایلیا» از دید حقیر وارد است و آن خلاء تصنیف های جذاب و پرکششی چون «مقیم»،«قلندری»، «ناجی»، «باباحیدر»،
«مست و خراب» و «رخ یار» در مجموعه آثار جدیدشان بود.تولد قطب عارفان و تکیه گاه بی پناهان و سرسلسله وادی حق و عدالت را پیش رو داریم.
به گروهی که در این روزگار عنان گسیخته و پیوندخورده با جنون و عصبیت، این گونه دم از مولایشان می زنند، باید بیش از این بها داد؛هو بکشم قلندری/مدد یا مرتضی علی/محو جمال حیدرم/ساقی بزم لامکان/مرشد قطب عارفان/صاحب تاج سروری/جام جهان نمای او/واسطه وصال او/بحق حق جمال او/صولت پاک صفدری /خیز و قدح به دست گیر/دست به دست مست گیر/مست پیاله اش شویم/مستی ناب حیدری

هنر در ذات خود با مخاطب سر و کار دارد و مخاطب، هم پای شرایط نسبت به یک اثر واکنش سمپاتیک یا دافعه آمیز نشان می دهد. «موسیقی پاپ» این جوهره و ظرفیت را دارد که برای جامعه و دوران خود قابل استناد باشد. اگر سبک و شیوه کار گروه «فرمان فتحعلیان» (ایلیا) را نوعی موسیقی پاپ عرفانی بدانیم، انتخاب اشعار و همراهی ارکستر دارای وجوه کنایه آمیز مفهومی هستند. در جامعه یی که بخش قابل توجهی از آحادش از مسیر صواب و رستگاری دور افتاده اند و اسیر روزمرگی شده اند و با ریا و نقش بازی کردن کنار آمده اند، چه محلی بهتر از این نوع موسیقی تا مخاطب بی تکیه گاه و آرمان باخته اش را سر ذوق آورد و او را جذب وادی عرفان و معرفت کند یا با اسطوره یی همچون علی(ع) محشور سازد.آیا در کنار موسیقی «محسن نامجو» که وصف حال جامعه «ابزورد» و پرتناقض کنونی است و دیگر موسیقی های پاپ سبک و جدی، نباید برای موسیقی فرمان فتحعلیان و گروهش (ایلیا) نیز جایگاه مستقلی قائل شد؟ خواننده و گروهی که اصل را بر هویت مندی و سیروسلوک عارفانه گذاشته اند و از مولانا جلال الدین رومی وام می گیرند و به مولایشان علی(ع) که الگوی تمام عیار عدالتخواهی بود، اقتدا می کنند، نیاز به حمایت بیشتر دارند.